dinsdag 2 december 2014

Dag 31 & dag 32 : 3 treinen, 3 bussen en & boot van Tanger tot zuid Spanje



Ik heb niet lang moeten wachten in gare Tanger ville tot de toegang tot de perrons en trein open ging. Om de tijd wat te verzachten nog een Marrok thee gedronken en net voor ik mijn plaats ging zoeken op trein TM heb ik nog een Hollands koppel in paniek kunnen doen slaan door te vertellen dat Casablanca onder water staat, de trams niet meer rijden en dat de treinen een beetje voor Casa geblokkeerd zijn door een heuveltje die zich een beetje verplaatst heeft! Maar goed, mij comfortabel geïnstalleerd in mijn eerste klasse coupé, deze maal zonder vechtersbazen. In gare Sidi Kacem had ik net genoeg tijd enkele fotootjes te nemen van het station en mijn tweede trein deze nacht komt binnen gerold, trein 502. Eerst heb ik met een mede coupé genoot drie zetels kunnen bemachtigen en wat kunnen slapen tot een dochter met moeder binnen kwamen … zoals gewoonlijk dan maar al zittend verder slapen. 


VROEG deze morgen stapte bijna iedereen in Toaurit af, mijzelf inclusief. Om 7 uur in de ochtend maakt deze stad en het station een HEEL lege indruk. Met de sterke koude wind die er staat en de kale gebouwen kan het station en de stad een medaille krijgen voor de meest troosteloze plaats ter wereld. ’t Zal ik wel zijn die nog wat vermoeid is. Hoe dan ook mijn mede coupé genoot zei : “nous avons une heure avant départ, j’ai rester mon bagage dans je train et je vais manger dans la ville”. Vond ik wel een goed idee, ik heb dus ook mijn rugzakje onder het waakzaam oog van moeder en dochter (van de vorige trein) gelaten en een platte brood gekocht en in een cafetaria een thee gedronken, deze maal niet van Marrok munt maar van een andere plant, ook heel lekker.
Eenmaal terug op trein 145 kon ik nog een wat korte babbel doen met moeder, met natuurlijk de eerste vraag : “êtes vous marrie?” Nog een gewone Marrok  munt thee gedronken van iemand die de trein afging tijdens onze babbel en nu ik dit aan het schrijven ben is onze trein juist vertrokken uit Taourit gare voor enkele uren helemaal tot in gare Beni Ansar  port enkele honderden meters van de grens met Melilla. Waarom wist ik dit niet in het doorgaan, dit zou mij veel moeite bespaard hebben zonder bus tot Nador.
De laatste 5 minuten op de trein tot gare Beni Ansar heb ik nog een “diepe conversatie” gehad met de laatste mede passagier in mijn coupé over het veiligheidsprobleem in Marrok. 


Net zoals bij het binnen komen liepen de toets bijna over elkaar om mij een papier te verkopen voor 5 dirham voor de Marrok grenscontrole. Geen zorgen, de grenswachters hebben deze papiertjes (gratis) liggen. Altijd hetzelfde liedje!
De Marrok controle en de Spaanse controle waren een fluitje van een cent voor mij als Belg. Te zien aan de grote massa Marokkanen dien moesten aanschuiven is dat voor hen een kwestie van uren tot dagen.



Direct voorbij de Spaanse kant van de grens kon ik onmiddellijk bus 2 Aforos – placa Espanja nemen voor 85cent tot het centrum van Melilla. Zoals traditioneel op deze bus enkel Marokkaanse passagiers.
Hoe vult men 10 uur tijd op met een dertig kilo zware rugzak. Eerst heb ik besloten naar de haven te gaan mijn ticket voor de ferry uit te printen, een uurtje werk. Er stond een lange, lange rij wachtenden voor mij. Dan heb ik uitgebreid gaan eten bij de Chinees van de eerste keer en dan heb ik wat rondgewandeld om proberen mijn 100Dirhams om te wisselen in €. Na de weigering bij een bank, 8€ bij een toet in de haven heeft een toet net achter de hoek van pl. Espanja mij 8,9€ gegeven. Niet slecht, jammer dat ik het niet in Tanger gedaan heb, dan ging ik nog één € meer gekregen hebben.



Dan had ik nog 8 uur. Eerst een oude spoorwegbrug en oude stoomlocje gaan fotograferen, een pijpje gerookt in het stadspark, dan een kleinigheid eten gaan kopen in een winkeltje. In een cafetaria dat ik ook van de vorig keer kende heb ik nog twee Marrok thee’s gedronken met zicht op de haven en de laatste 6 uur zit ik hier uit in het havengebouw. Gelukkig heeft het kleine cafetaria beneden gratis wi-fi als je iets koopt. Dat zal een grote hulp zijn de tijd nuttig te doden voor ik inscheep op de ferry.
 De inscheping voor de ferry overtocht begon met een strenge grenscontrole (zonder dat er eigenlijk een grens is!) om op de boot te mogen. Voor de scanner was er een beperkte stripping van de kledij noodzakelijk (hoed, vest, broeksriem, …) en ik moest nadien mijn rugzakje (van30kg) open maken voor een bijzonder norse grenswachter. Eenmaal op de boot waren het personeel heel vriendelijk. Dit was nodig want toen ik mijn deur opendeed van mijn cabine zat er een dame die zich een ongeluk verschoot. In ZEER hoge pas naar één van de bedienden om dit foutje te corrigeren. Ikzelf vond het best grappig … ware het niet dat ik de hele tijd met 30 kg op mijn rug liep … pppffff.

Uiteindelijk slaapwel iedereeen, tot in Malaga.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten