Ik heb niet lang moeten wachten in gare Tanger ville tot de
toegang tot de perrons en trein open ging. Om de tijd wat te verzachten nog een
Marrok thee gedronken en net voor ik mijn plaats ging zoeken op trein TM heb ik
nog een Hollands koppel in paniek kunnen doen slaan door te vertellen dat
Casablanca onder water staat, de trams niet meer rijden en dat de treinen een
beetje voor Casa geblokkeerd zijn door een heuveltje die zich een beetje
verplaatst heeft! Maar goed, mij comfortabel geïnstalleerd in mijn eerste
klasse coupé, deze maal zonder vechtersbazen. In gare Sidi Kacem had ik net
genoeg tijd enkele fotootjes te nemen van het station en mijn tweede trein deze
nacht komt binnen gerold, trein 502. Eerst heb ik met een mede coupé genoot
drie zetels kunnen bemachtigen en wat kunnen slapen tot een dochter met moeder
binnen kwamen … zoals gewoonlijk dan maar al zittend verder slapen.
VROEG deze
morgen stapte bijna iedereen in Toaurit af, mijzelf inclusief. Om 7 uur in de
ochtend maakt deze stad en het station een HEEL lege indruk. Met de sterke
koude wind die er staat en de kale gebouwen kan het station en de stad een
medaille krijgen voor de meest troosteloze plaats ter wereld. ’t Zal ik wel
zijn die nog wat vermoeid is. Hoe
dan ook mijn mede coupé genoot zei : “nous avons une heure avant départ, j’ai
rester mon bagage dans je train et je vais manger dans la ville”. Vond
ik wel een goed idee, ik heb dus ook mijn rugzakje onder het waakzaam oog van
moeder en dochter (van de vorige trein) gelaten en een platte brood gekocht en
in een cafetaria een thee gedronken, deze maal niet van Marrok munt maar van
een andere plant, ook heel lekker.
Eenmaal terug op trein 145 kon ik nog een wat korte babbel
doen met moeder, met natuurlijk de eerste vraag : “êtes vous marrie?” Nog een
gewone Marrok munt thee gedronken van
iemand die de trein afging tijdens onze babbel en nu ik dit aan het schrijven
ben is onze trein juist vertrokken uit Taourit gare voor enkele uren helemaal
tot in gare Beni Ansar port enkele
honderden meters van de grens met Melilla. Waarom wist ik dit niet in het
doorgaan, dit zou mij veel moeite bespaard hebben zonder bus tot Nador.
De laatste 5 minuten op de trein tot gare Beni Ansar heb ik
nog een “diepe conversatie” gehad met de laatste mede passagier in mijn coupé
over het veiligheidsprobleem in Marrok.
Net zoals bij het binnen komen liepen de toets bijna over
elkaar om mij een papier te verkopen voor 5 dirham voor de Marrok
grenscontrole. Geen zorgen, de grenswachters hebben deze papiertjes (gratis)
liggen. Altijd hetzelfde liedje!
De Marrok controle en de Spaanse controle waren een fluitje
van een cent voor mij als Belg. Te zien aan de grote massa Marokkanen dien
moesten aanschuiven is dat voor hen een kwestie van uren tot dagen.
Direct voorbij de Spaanse kant van de grens kon ik onmiddellijk
bus 2 Aforos – placa Espanja nemen voor 85cent tot het centrum van Melilla. Zoals
traditioneel op deze bus enkel Marokkaanse passagiers.
Hoe vult men 10 uur tijd op met een dertig kilo zware
rugzak. Eerst heb ik besloten naar de haven te gaan mijn ticket voor de ferry
uit te printen, een uurtje werk. Er stond een lange, lange rij wachtenden voor
mij. Dan heb ik uitgebreid gaan eten bij de Chinees van de eerste keer en dan
heb ik wat rondgewandeld om proberen mijn 100Dirhams om te wisselen in €. Na de
weigering bij een bank, 8€ bij een toet in de haven heeft een toet net achter
de hoek van pl. Espanja mij 8,9€ gegeven. Niet slecht, jammer dat ik het niet
in Tanger gedaan heb, dan ging ik nog één € meer gekregen hebben.
Dan had ik nog 8 uur. Eerst een oude spoorwegbrug en oude
stoomlocje gaan fotograferen, een pijpje gerookt in het stadspark, dan een
kleinigheid eten gaan kopen in een winkeltje. In een cafetaria dat ik ook van
de vorig keer kende heb ik nog twee Marrok thee’s gedronken met zicht op de
haven en de laatste 6 uur zit ik hier uit in het havengebouw. Gelukkig heeft
het kleine cafetaria beneden gratis wi-fi als je iets koopt. Dat zal een grote
hulp zijn de tijd nuttig te doden voor ik inscheep op de ferry.
De inscheping voor de ferry overtocht begon met een strenge
grenscontrole (zonder dat er eigenlijk een grens is!) om op de boot te mogen.
Voor de scanner was er een beperkte stripping van de kledij noodzakelijk (hoed,
vest, broeksriem, …) en ik moest nadien mijn rugzakje (van30kg) open maken voor
een bijzonder norse grenswachter. Eenmaal op de boot waren het personeel heel
vriendelijk. Dit was nodig want toen ik mijn deur opendeed van mijn cabine zat
er een dame die zich een ongeluk verschoot. In ZEER hoge pas naar één van de
bedienden om dit foutje te corrigeren. Ikzelf vond het best grappig … ware het
niet dat ik de hele tijd met 30 kg op mijn rug liep … pppffff.
Uiteindelijk slaapwel iedereeen, tot in Malaga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten