Dag 92 : Van Shkoder met (de enige) trein naar Durres.

Na een zeer vroeg start, douche en lekker ontbijt dat Alma voor mij klaargezet had kon ik naar het station wandelen zonder regen vandaag! 10 minuten later stond ik voor het donker station dat volledig gesloten was zonder enig teken van leven. Gelukkig stond er een pompbediende (met nachtdienst?) die de stilte brak en met enkele woorden Italiaans van zijn kant en handen van mijn kant hebben we samen de tijd gedood. Toen de bar op de andere hoek open ging heeft hij mij meegenomen voor een (Italiaanse) koffie. Blijkbaar was dit een dagelijkse routine. Het is leuk een Albanees te ontmoeten zonder bijbedoelingen, zoals de taxichauffeurs. Zij waren zo onschuldig vriendelijk dat ik zijn koffie ook maar betaald heb, wel aan Albanese prijzen is dat heel gemakkelijk! 10 minuten voor de trein vertrekt gingen de lichten aan van het stationsgebouw, het loket ging open en de passagiers kwamen toe. Mijn vriendelijke pompbediende heeft mij nog meegenomen tot het loket en mijn ticket gevraagd (voor omgerekend 1€ Shkoder – Durres) … arrivedechi!

De voorziene treinrit van 4 uur heeft uiteindelijk 5 uur geduurd en dat in een trein zonder verwarming, ik ben in Durres aangekomen als een blokje ijs … ZO koud!!! Het langste gedeelte van de lijn tot Vores reed onze trein maximaal 5 tot 10 kilometer per uur, na Vores is het spoor in een betere toestand en sommige stukken reed onze trein hier toch 20 tot 40 kilometer per uur. Gezien de toestand van het spoor zijn dit werkelijk de maximale snelheden zonder een al te groot risico om de trein te ontsporen! De trein zelf was ook een beetje … euh … versleten. Alle ruiten beschadigd, het interieur stinkt naar kattepis (waarschijnlijk slapen de straatkatten in de treinen) en ik heb gemerkt dat er problemen waren met de remmen. Dat laatste is niet zo verontrustend want de lage snelheid en de slechte staat van het spoor remmen onze trein toch constant af.

Eenmaal in Durres kon ik nog steeds in droogte naar mijn hostel wandelen, met een kleine verkeerde wandeling rond de blok stond ik in deze moderne westerse hostel. Momenteel meer personeel dan bezoekers maar ik werd onmiddellijk gewaarschuwd dat er een feestje is deze avond en ik waarschijnlijk niet zal slapen.

Deze middag heb ik een afspraak met een Brits koppel dat hier woont maar eerst even het centrum rondwandelen en nog even het station gaan bekijken. Terwijl ik de dienstregeling stond te bekijken sprak (opnieuw) een taxichauffeur mij aan. Toen ik de Albanese spoorwegen in de hemel prees (uniek …) moest hij lachen en wenste mij het beste toe! Waren alle taxichauffeurs maar zo.

Mijn laatste wapenfeit vandaag is thee en pasteries gaan eten met Angela, Jared en hun twee kinderen. Na wat problemen met het vinden van de juiste ontmoetingsplaats heb ik hen eindelijk gevonden. Best een aardig koppeltje dat enkele weken geleden verhuisd is van Yerevan (Armenië) naar Durres. Zij geven o.a. Engelse les in een privé school.

Dag 91 : Van Podgorica, via Ulcinj naar Shkoder.

Ik kon redelijk goed opstaan deze morgen zonder mij veel te moeten forceren. Na een klein ontbijt en afscheid te nemen van de katjes kon ik met mijn rugzakje door de gietende regen tot het busstation wandelen. Gelukkig was ik (nog) niet doornat. In het busstation was het bijna een fluitje van een cent om een ticket te kopen (in het Engels) en de bus tot Ulcinj te nemen. Hier heb ik drie uur moeten wachten op de bus naar Shkoder en Albanië. Omdat het maar bleef katten & honden regenen was ik verplicht de drie uur uit te zitten in het busstation. Bijzonder saai, ik had liever stary Ulcinj bezocht omdat ik hier toch was en de tijd had. Het zal voor een volgende keer moeten zijn.

De bus naar Shkoder is natuurlijk een tweede hands westers busje maar die was nog in redelijke staat. Over de kleine straatjes tussen de bergen vertrokken wij in een tergend langzaam tempo richting de grens van Albanië. Gezien de grootte van de weg en de staat van de weg is dat eigenlijk de topsnelheid. De grenscontrole was bijna een lachertje, de grenswachters hebben zelf de passagiers niet bekeken in de bus en mijn paspoort niet afgestempeld. Als daar maar geen problemen van komen als ik in een week Albanië wil verlaten?

In Shoder had ik geluk dat mijn bus stopte op het “democrati” plein, op enkele minuten wandelen van mijn hostel. Toen ik uitstapte viel de regen nog steeds met bakken uit de lucht en na eerst in de verkeerde straat te lopen was ik na 10 minuten zuipende nat in mijn hostel. Voor ik de dag afsluit wilde ik eerst nog geld wisselen om de hoek en tot het station wandelen voor morgen. Het stationsgebouw is groot en totaal leeg en verlaten. Door de ramen kon ik de sporen zien aan de andere kant en rijen vol met geroeste en afgedankte tweede hands westerse rijtuigen. Ja, het eerste beeld van de Albanese spoorwegen voldoet aan de verwachtingen.

Op de terugweg heb ik nog wat vettige kip met gebakken aardappelen gegeten en voor mij was de dag volledig gedaan. Schoenen, kousen, vest, hoed … alles is doornat en ik ben koud. MEER DAN TIJD binnen te vluchten in mijn hostel dat ietsje warmer is dan buiten.

Praktisch : er was maar één bus per dag die de grens oversteekt naar Albanië. Om 12h35 vertrekt er een bus naar Shkoder, Durres en Tirana. Vanuit Tirana komt deze bus een tweetal uur eerder aan in het busstation.

Dag 90 : uitstapje naar Cetinje, de oude hoofdstad van Montenegro.

Vandaag heb ik het een beetje rustiger aan gedaan. Voor eerst ben ik nog nooit zo laat buiten gewandeld sinds ik in Podgorica ben. In het busstation had ik  bijna onmiddellijk een busje naar Cetinje. Het was een beetje verontrustend hoe traag ons oud busje zich de berg kon optrekken. Stukken reden wij nauwelijks 30 km/h omhoog. Na een uur stond ik toch voor het nieuw,  niet gebruikte busstation van Cetinje. Een niet al te groot voormalige hoofdstad in de Balkan is het best te verkennen te voet natuurlijk. Het viel mij op dat de stad eigenlijk uit twee lange boulevards bestaat. Het zuidelijk gedeelte is het mooiste met de oude ambassades, koninklijk museum en vooral het prachtig klooster dat tegen de berg leunt. Onder waakzaam toezicht mocht ik een kijkje nemen binnen in de oude kapel, prachtig!

Een geheel van gerenoveerde straatjes, pleintjes en een gemoedelijke sfeer met de mensen die De genoten van de zon en de warmte op de terrasjes. Natuurlijk heb ik ook genoten van de zon en een pijpje gerookt op het mooiste plein van de stad net buiten het zicht van het klooster.

Toen ik terug voor het busstation stond heb ik niet lang moeten wachten voor een nog ouder busje terug naar Podgorica, deze maal met veel te kleine beenruimte en kapotte schokdempers.

Vanavond zal ik het rustig aan doen, wat eten, Barbara bedanken voor haar goede zorgen en vroeg slapen. De volgende twee dagen is het een opeenvolging van bussen, grenscontrole en één gammele trein.