Deze morgen was ik een beetje gebroken toen ik opgestaan ben
nadat een groep dronken muzikanten rond 4 uur deze macht kwamen slapen. Het
probleem was niet zozeer dat de muzikanten maar eentje in het bijzonder was zo
hard aan het snurken, ik denk dat heel Sarajevo wakker lag vannacht.
Goed dan maar douche en naar het centrum voor een ontbijt,
zoals gisteren heb ik iets typisch lokaal gegeten dat niet veel geld kost. Het
mocht ook niet veel geld kosten want ik heb mijn budget in Bosnisch geld zo
uitgerekend dat ik juist genoeg heb voor de bus naar Podgorica. Tot mijn grote
verbazing was het zeer koud deze morgen en ook hard aan het sneeuwen. Als je
wil reizen met de bus door de bergen in de Balkan en het sneeuwt dan is dat
ongeveer de meest gevaarlijk situatie dat zich kan voordoen, vermoed ik. Maar
laat ons niet panikeren op voorhand, we zullen we zien als we van de berg
rijden.
Na afscheid te nemen van de eigenaar van het hostel was de
tijd mijn rugzakje op mijn rug te gooien en naar trolleybus 103 te wandelen.
Een korte wandeling door de sneeuw maar genoeg om er koude voeten van te
krijgen. Gelukkig was op zondag de bus helemaal niet druk en kon ik zelf mij
neerzetten met mijn rugzakje.
In het busstation kon ik deze maal zonder problemen mijn
ticketje kopen aan de onvriendelijk dames van de loketten. Nog een beetje
ijsberen in het busstation, het is te koud om buiten te wachten en toen was het
tijd voor mij en mijn mede passagiers om in te stappen. O.a. twee Duitse
kampeerders hebben meegereisd tot ergens in the midde of nowhere.
Ons busje was het enige minibusje van allemaal en later zou
ik ondervinden waarom er geen grote bussen rijden op deze verbinding. Maar goed
iedereen in de bus, nog 1K betalen voor de bagage aan de chauffeur en daar
gingen we. Al snel reden we over totaal dicht gesneeuwde wegen door de bergen
en eenmaal heeft de chauffeur zelf geprobeerd een andere auto die in de gracht
geslipt was weg te trekken, helaas zonder veel succes.
In geen tijd stonden we in Foca, het laatste stadje voor de
grens met Montenegro en ik begon te denken dat we heel snel in Podgorica zouden
staan. Helaas veranderde de weg na Foca in een plattelandsweggetje door de
bergen. De breedte van ons busje, niet overal asfalt en geen enkel stukje
rechte weg. Verbazend dat deze weg op mijn kaart een dikke rode streek is!!!
Na een dik uur of zo stond we ineens bij een keetje met een
bordje “grenscontrole!” Bleek dat we aan de grens waren. De faciliteiten aan de
Bosnische kant waren werkelijk heel miniem.
Na de piva over te steken over een vakwerkbrug (zag er heel
degelijk uit!!!!) stond we aan de Montenegrose kant van de grens waar er wel
een degelijke faciliteit stond. Na deze twee grenscontrole konden we vertrekken
door een zeer ruig berglandschap en een weg die alleen uit tunnels en bruggen
bestaat. Werkelijk een prachtige ervaring.
Toen we de hoge bergen begonnen te verlaten en een pauze
namen aan het dorpje Pluzine begon de rit een beetje saai te worden. Het was
donker, ik begon vermoeid te worden onze bus raakte almaar voller en voller met
passagiers zodat ik het laatste gedeelte als een sardien in mijn zeteltje zat.
Uiteindelijk na een half uur vertraging kwam ons busje aan
in het busstation van Podgorica naast het treinstation van Podgorica. Oef,
eindelijk kon ik de wandeling naar het KIC beginnen waar Barbara mij opwacht.
Toen ik Podgorica binnen reed en het eerste deel van de wandeling heeft
Podgorica mij een wat saai en donker beeld gegeven van deze stad. Gelukkig is
het centrum beter opgefrist en Barbara woont in een prachtig appartement met
één hond en twee katten.
Na wat eten, een leuke babbel en wat tips van Barbara over
mogelijke trips zijn we beiden gaan slapen, ik om het slaaptekort weg te werken
van de vorige nachten en Barbara omdat zij moet gaan werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten