maandag 26 januari 2015

Dag 86 : De bus van Sarajevo naar Podgorica




Deze morgen was ik een beetje gebroken toen ik opgestaan ben nadat een groep dronken muzikanten rond 4 uur deze macht kwamen slapen. Het probleem was niet zozeer dat de muzikanten maar eentje in het bijzonder was zo hard aan het snurken, ik denk dat heel Sarajevo wakker lag vannacht.
Goed dan maar douche en naar het centrum voor een ontbijt, zoals gisteren heb ik iets typisch lokaal gegeten dat niet veel geld kost. Het mocht ook niet veel geld kosten want ik heb mijn budget in Bosnisch geld zo uitgerekend dat ik juist genoeg heb voor de bus naar Podgorica. Tot mijn grote verbazing was het zeer koud deze morgen en ook hard aan het sneeuwen. Als je wil reizen met de bus door de bergen in de Balkan en het sneeuwt dan is dat ongeveer de meest gevaarlijk situatie dat zich kan voordoen, vermoed ik. Maar laat ons niet panikeren op voorhand, we zullen we zien als we van de berg rijden.
Na afscheid te nemen van de eigenaar van het hostel was de tijd mijn rugzakje op mijn rug te gooien en naar trolleybus 103 te wandelen. Een korte wandeling door de sneeuw maar genoeg om er koude voeten van te krijgen. Gelukkig was op zondag de bus helemaal niet druk en kon ik zelf mij neerzetten met mijn rugzakje.
In het busstation kon ik deze maal zonder problemen mijn ticketje kopen aan de onvriendelijk dames van de loketten. Nog een beetje ijsberen in het busstation, het is te koud om buiten te wachten en toen was het tijd voor mij en mijn mede passagiers om in te stappen. O.a. twee Duitse kampeerders hebben meegereisd tot ergens in the midde of nowhere.
Ons busje was het enige minibusje van allemaal en later zou ik ondervinden waarom er geen grote bussen rijden op deze verbinding. Maar goed iedereen in de bus, nog 1K betalen voor de bagage aan de chauffeur en daar gingen we. Al snel reden we over totaal dicht gesneeuwde wegen door de bergen en eenmaal heeft de chauffeur zelf geprobeerd een andere auto die in de gracht geslipt was weg te trekken, helaas zonder veel succes.

In geen tijd stonden we in Foca, het laatste stadje voor de grens met Montenegro en ik begon te denken dat we heel snel in Podgorica zouden staan. Helaas veranderde de weg na Foca in een plattelandsweggetje door de bergen. De breedte van ons busje, niet overal asfalt en geen enkel stukje rechte weg. Verbazend dat deze weg op mijn kaart een dikke rode streek is!!!
Na een dik uur of zo stond we ineens bij een keetje met een bordje “grenscontrole!” Bleek dat we aan de grens waren. De faciliteiten aan de Bosnische kant waren werkelijk heel miniem. 



Na de piva over te steken over een vakwerkbrug (zag er heel degelijk uit!!!!) stond we aan de Montenegrose kant van de grens waar er wel een degelijke faciliteit stond. Na deze twee grenscontrole konden we vertrekken door een zeer ruig berglandschap en een weg die alleen uit tunnels en bruggen bestaat. Werkelijk een prachtige ervaring.
Toen we de hoge bergen begonnen te verlaten en een pauze namen aan het dorpje Pluzine begon de rit een beetje saai te worden. Het was donker, ik begon vermoeid te worden onze bus raakte almaar voller en voller met passagiers zodat ik het laatste gedeelte als een sardien in mijn zeteltje zat.
Uiteindelijk na een half uur vertraging kwam ons busje aan in het busstation van Podgorica naast het treinstation van Podgorica. Oef, eindelijk kon ik de wandeling naar het KIC beginnen waar Barbara mij opwacht. Toen ik Podgorica binnen reed en het eerste deel van de wandeling heeft Podgorica mij een wat saai en donker beeld gegeven van deze stad. Gelukkig is het centrum beter opgefrist en Barbara woont in een prachtig appartement met één hond en twee katten.
Na wat eten, een leuke babbel en wat tips van Barbara over mogelijke trips zijn we beiden gaan slapen, ik om het slaaptekort weg te werken van de vorige nachten en Barbara omdat zij moet gaan werken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten